It's Christmas time... there's no need to be afraid

Σταμάτησα να γιορτάζω τα Χριστούγεννα όταν ήμουν 15 χρονών ύστερα από ένα αξέχαστο γεύμα στο οποίο my dysfunctional family έπαιξε την ελληνική εκδοχή του Festen. Κλείστηκα στο δωμάτιο μου ακούγοντας Bauhaus και διαβάζοντας "Το Στρίψιμο της Βίδας" του Henry James και νόμιζα ότι ήμουνα πολύ cool αλλά μετά από λίγο βαρέθηκα και πήγα στο σπίτι του κολλητού μου, είδαμε μια τσόντα με κάτι γκόμενες που φορούσαν άσπρες γόβες λουστρίνι την ώρα που έκαναν σεξ και κάπου εκεί σταμάτησα να φτιάχνω αναμνήσεις από τα Χριστούγεννα κι όπου και να βρίσκομαι στον κόσμο είναι λίγο πολύ το ίδιο.

νόμιζα ότι άμα είσαι ερωτευμένος είναι πιο μαγικά αλλά είμαι πολύ κυνικός τελικά για να πιστεύω σε τέτοια παραμύθια.

ας γράψω εδώ μερικά πράγματα για φέτος γιατί αλλιώς δεν θα τα θυμάμαι:τα κορίτσια αποφάσισαν να στολίσουμε δέντρο και όλα τα στολίδια που βάλαμε είναι φαγώσιμα (σοκολάτες και gingerbread men),κλείσαμε τραπέζι να φάμε Christmas lunch στο Claridge's όπως συνήθως τα τελευταία χρόνια, ακούω συνέχεια trashy hiphop από ένα λευκό ράπερ που τον λένε Cazwell(άμα θες να μου πάρεις δώρο θέλω full discography),κόλλησα να βλέπω Glee, πήγα με τον Olly και είδαμε το Humpday(να το δεις, έχει πλάκα),τσακωνόμαστε συνέχεια για τα λάθος άτομα που γνωρίζουμε αλλά δεν θέλουμε να παραδεχτούμε οτι είναι τα λάθος άτομα,έκλεισα εισητήρια για το Varekai( Cirque du Soleil) και το all-male Swan Lake, πήγαμε στο supperclub (δεν ξαναβγάζω τα παπούτσια μου), πήρα δώρα για τους αγαπημένους μου, πήγα στο private sale της Prada και πήρα μόνο μια skinny tie, πήγαμε με την Μ. στο Balenciaga και πήρε παπούτσια με τακούνια 17cm που είναι πρακτικά αδύνατο να περπατήσει, αρχισα indoor rock climbing, ο καφές στο Pret είναι άθλιος αλλά είναι το μόνο κοντά στη δουλειά, χιόνισε αλλά δεν κράτησε...