Friday, 1 April 2011

βόλτα

Η ώρα είναι γύρω στις μία μετά τα μεσάνυχτα. Είμαι σ'ένα loft κάπου στο Soho. Ξαπλωμένος με το φως σβηστό και τα μάτια ανοιχτά κοιτάζω το ταβάνι και φαντάζομαι αστέρια. Αστέρια που δεν θα δω ποτέ. Σκέφτομαι οτι θέλω να βγω έξω. Ντύνομαι και σχεδόν αθόρυβα κλείνω την βαριά πόρτα πίσω μου. Η Mercer street είναι άδεια αυτή την ώρα. Κατευθύνομαι ανατολικά στην Prince str να βγω στην Broadway όσο πιο μακριά γίνεται από το West Village. Πόσος καιρός πέρασε από τότε που ήμουν εδώ; Σχεδόν τρία χρόνια. Θυμάσαι εκείνο το πάρτυ; Την ώρα που οι άλλοι χόρευαν βγήκαμε έξω. Στο δρόμο. Κοντοσταθήκαμε λίγο. Μου χαμογέλασες. Και με ρώτησες κάτι. Και μετά; Μετά χαθήκαμε. Άραγε θέλεις να μάθεις τι έγινε; Θα άλλαζε κάτι;...Περνάω την Broadway και αποφασίζω να πάω downtown προς Tribeca. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Αυτός ο πονοκέφαλος που κρατάει μέρες... Τι κάνω εδω; Κρύβομαι από τον εαυτό μου,από όλους, φεύγω, ξεφεύγω,γυρίζω κι όλα είναι ίδια, η βία είναι στο μυαλό μου αλλά και το σώμα πονάει.Περπατάω στην Bowery μέχρι την Chinatown. Σκέφτομαι να πάρω τηλέφωνο στο Λονδίνο. Ξέρω ότι το περιμένεις αυτό το τηλέφωνο. Ίσως όχι απόψε. Κάποια στιγμή περιμένεις την έκρηξη. Διαισθάνομαι την ανησυχία σου και καμμιά φορά βλέπω το φόβο στο βλέμμα σου. Αλλά δεν θα το κάνω. Δεν θέλω να ξυπνήσει το μωρό. Όταν σε σκέφτομαι είμαι πάντα θυμωμένος. Φυσικά δε μ'εχεις δει ποτέ έτσι. Έχεις αυτή την απίστευτη επιρροή πάνω μου και το ξέρεις. Και τελικά αυτό που μας ενώνει είναι η ματαιότητα αυτής της άλυτης διαμάχης μεταξύ μας. Και η γνώση οτι δεν θα γαμηθούμε ποτέ ξανά...Δεν ξέρω πόση ώρα περπατάω. Διασχίζω την Financial District πλησιάζοντας το Battery Park...Ίσως να πάρω Αθήνα. Αλλά τι να πω; Κάποτε με ρώτησες τι μπορείς να μου δώσεις. Ένα υποκοριστικό και μια αντωνυμία. Αυτό μόνο. Αλλά δεν θα πάρω τελικά. Έτσι κι αλλιώς δε νομίζω να σε ξαναδώ. Δεν στο είπα αλλά μάλλον το κατάλαβες. Σου έλεγα έλα και συνέχεια το ανέβαλλες. Και δεν έχεις πει ποτέ οτι με πεθύμησες. Δεν πειράζει. Χωρίς πίκρα. Μόνο ευγνωμοσύνη και τρυφερότητα. Θα μείνω μακριά λοιπόν. Και δεν χρειάζεται να εξηγήσεις σε κανένα ποιός είμαι... Φτάνω στο λιμάνι. Ακουμπάω στα κάγκελα και βλέπω το νερό και τα φώτα απέναντι στο Staten Island μοιάζουν να κόβουν το μαύρο στη μέση. Εκεί που τελειώνει ο ωκεανός κι αρχίζει ο ουρανός. Και αυτή τη στιγμή και μόνο για μια στιγμή είμαι ευτυχισμένος, σκέφτομαι πως όσο δύσκολα είναι όλα, τόσο εύκολα θέλω να τα κάνω,τόσο απλά, για σένα που σ'αγαπάω, δεν έχεις παρά να μου το πεις, δεν χρειάζομαι κάτι, δεν ζητάω κάτι, πότε θα το καταλάβεις, είναι δύναμη αυτό, δεν σκέφτομαι το μέλλον, δε με νοιάζει τίποτα, είμαι ήρεμος, είμαι ελεύθερος.

NYC 1/15/11

Την ιδεα γι'αυτη τη βολτα τη χρωσταω στον M.Cunningham

9 comments:

  1. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  2. Καλημέρα!
    Είναι λυπηρό, αλλά όταν βλέπεις πως δεν τραβάει άλλο, ίσως είναι καλύτερα να φεύγεις και να τα αφήνεις όλα πίσω.. ηρεμία και ελευθερία, τίποτα καλύτερο..

    ReplyDelete
  3. με μία λέξη. (μελαγχολική) ηρεμία. με δύο. μελαγχολική αισιοδοξία. με περισσότερες. όσα και χαμόγελα. είναι που ο εκεί καιρός μοιάζει να είναι πιο μουντός. άλλη η χάρη του ωκεανού. και άλλη η χάρη της θάλασσας. ή όχι;
    το θέμα είναι πως η αλήθεια κάθε συναισθήματος είναι και θα είναι και πρέπει να είναι τόσο απλή όσο η αλήθεια του.
    σαν τις βόλτες που πηγαίνει κανείς δίχως το πάμε βόλτα;
    καλό σου μήνα! όμορφο και ήρεμο και χαμογελαστό. φιλιά.

    ReplyDelete
  4. diapistono pos exete poly oraio fleviko systima para to bleed

    ( protapriliatiko?)
    :):) :) :)

    ReplyDelete
  5. the best night stroll!
    kiss

    ReplyDelete
  6. http://www.youtube.com/watch?v=iuXkhE0VMcw

    ReplyDelete
  7. "Ένα υποκοριστικό και μια αντωνυμία."
    Αυτά δεν ψάχνουμε όλοι?
    Respect.

    ReplyDelete